شعله انفس و آتش زنه آفاق است
«غم» قرار دل پرمشغله عشاق است
جام «می» نزد من آورد و بر آن بوسه زدم
آخرین مرتبه‌ی مست شدن اخلاق است
بیش از آن شوق که «من» با لب ساغر دارم
لب «ساقی» به دعاگویی من مشتاق است
بعد یک عمر قناعت دگر آموخته‌ام:
عشق گنجی است که افزونی‌اش از انفاق است
باد، مشتی ورق از دفتر عمر آورده است
عشق، سرگرمی سوزاندن این اوراق است!
فاضل نظری