تو نگو پایه ی بیداد نلرزیده هنوز!
تاج اگر از سرش افتاد نفهمیده هنوز!
✍
دل جریان پر از وزوز این باغ خوش است
عنکبوت از وزش باد نرنجیده هنوز.
✍
مگس آینده ی ده روزه ی خود را دیده
که از آینده ی میعاد نترسیده هنوز.
✍
دیو دانسته محال است زمان برگردد
به همان روز که صیاد نزاییده هنوز
✍
به همان روز که ناخواسته خورشید به زور
به نوک ارّه ی جلاد نتابیده هنوز.
✍
آیه ی رقص فرود آمده و پروانه
یک دل سیر وفقط شاد نرقصیده هنوز.
✍
ابر هم عقده ی تبعیض گرفته است چرا
برف روی همه آزاد نباریده هنوز؟
✍
آن که پنداشت که با زور دل از ما برده
قلب را در همه ابعاد نسنجیده هنوز.
✍
(فکر بهبود خود ای دل ز دری دیگر کن)
گورکن روح به اجساد نبخشیده هنوز.
✍
قول آمرزش جاوید به ما داده ولی
به جز از ژاژ در این باد نخاییده هنوز.
بهرام بهرامی
سر بگذاریم وقت خواب رسیدهست
روز به پایان آفتاب رسیدهست
منزل راحت کجاست در سفر عمر
پرسش دیرینه را جواب رسیدهست
چون نخ تابیده گرد خویش چه پیچی؟
نوبت واگشت پیچ و تاب رسیدهست
سنگ رها گشته در هوایی و اینک
وقت فرود تو با شتاب رسیدهست
شرح غم ما هنوز اولِ قصه‌ست
گرچه به پایانِ این کتاب رسیدهست
آنچه درانباشتیم باد هوا بود
وقت سراندازی حباب رسیدهست
آن می گم‌بوده در پیالۀ خالی‌ست
تشنۀ بی‌تشنگی به آب رسیدهست
مژدۀ آسودن است ای شب پایان
بوی تو از سایه‌سار خواب رسیدهست
هوشنگ ابتهاج
گویند مرا چو زاد مادر
پستان به دهان گرفتن آموخت
شبها بر گاهواره ی من
بیدار نشست و خفتن آموخت
دستم بگرفت و پا به پا برد
تا شیوه ی راه رفتن آموخت
یک حرف و دو حرف بر زبانم
الفاظ نهاد و گفتن آموخت
لبخند نهاد بر لب من
بر غنچه ی گل شکفتن آموخت
پس هستی من ز هستی اوست
تا هستم و هست دارمش دوست
ایرج میرزا
برادر! خــون تو از سینه ی من می زند بیرون
بمان در خانه ات ، جلاد گردن می زند بیرون
سپر برداشتن را گازِ اشک آور نمی فهمد
زِرِه سودی ندارد ، تیر از تن می زند بیرون
نگیــــری خــــرده بـــر روبــــاه در بــــــــازارِ مکـاران
که امشب شیر هم خود را به مردن می زند بیرون
چرا "دست محبت سوی کس یازی در این سرما"
کــه از هر آستینی دستِ دشمن می زند بیرون
"زمستان است" و شب "بس ناجوانمردانه سرد است ، آی..."
نفس در سینـــــه فریــــــــاد است و بهمن می زند بیــــــــرون
تـــــو مــــاندی "در حیاط کوچک پــــاییز در زنـــــدان"
و رخش از "خوان هشتم" بی تهمتن می زند بیرون
بهمن صباغ زاده
مانند شیشه ای که خریدار سنگ بود
این دل شکستن تو برایم قشنگ بود
رؤیای باشکوه رسیدن به ساحلت
آغاز خودکشی هزاران نهنگ بود
ماه شب چهاردهی که تصاحبت
چون حسرتی به سینه ی صدها پلنگ بود
خوشبخت آن دلی که برای تو می تپید
خوشبخت آن دلی که برای تو تنگ بود
تو: یک جهان تازه پر از صلح و دوستی
من : کشوری که با همه در حال جنگ بود
با من هر آنچه از تو بجا ماند نام بود
از من هر آنچه بی تو بجا ماند ننگ بود
پایین نشسته ام که توبالا نشین شوی
این ماجرا حکایت الاکلنگ بود...
رضا نیکوکار