شبیه یک غم ناخوانده می رسی از راه!

شبیه یک غم ناخوانده می رسی از راه

به سرسلامتی این دل سپید و سیاه

که من غزل بزنم جای گل به گیسویم

که من دوباره بیفتم به خاطرت به گناه

تو اتفاق میفتی که من شروع شوم

در آسمان نگاهت به گونه ی یک ماه

یک استکان از این چای تازه دم کرده

بنوش تا که نیفتاده از دهان چون آه

کمی شتاب کن آخر زمان ما تنگ است

مباد سر برود فرصتی چنین کوتاه

به زیر سقف غمی کهنه آشیان داریم

من و تو گوش به زنگ حوادثی ناگاه

مسافری و از این ابتداش معلوم است

که خط جاده تو را برده خواه یا ناخواه!

محدثه میرجعفری

وزن شعر : مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن