چه ازدحام غریبی است ، تن به تن ، تنها!
دلم درون تن و تن به پیرهن ، تنها
به غارت آمده امروز یادهای قدیم
منم ، مقابل یک دسته راهزن ، تنها
اتاق درهم من صحنه ی نبرد شده است
تمام خاطره ها با همند و من تنها
صدای بدرقه ها ، رفته رفته شد خاموش
و ماند آخر سر ، ریل با ترن تنها
دلش به فتح کدامین نبرد خوش باشد
کنون که چاه شغاد است و تهمتن تنها؟
چه غربتی است به قانون مرد بودن ما
که خنده با هم ، اما گریستن تنها
مهدی شهابی
قیصر مرو که قحط سر و قحط قیصر است
در خشکسال عاطفه چشمان ما تر است
فریادها به باد شد آن کورسو فسرد
«این روزها که می گذرد» گوش ما کر است
هر دم، دم از «تنفّس صبحی» زدی و آه
خورشید هم به سوگ تو آهی مصوّر است
در قلب خستۀ تو نشان چه کاشت عشق
کین لاله زار شعر تو پر خون و خنجر است
پست است قصر قیصر رومی به چشم من
تا روم سوی بیت بلند تو قیصر است
انصاف کن که با همه مرهم نهاده هات
این زخم آخری به خدا نابرابر است
این بار نیستی که بگویم ز نیش درد
ما را زبان قاصر و قیصر سخنور است
باور نمی کنم تو نرفتی که قلب تو
در خون سرخ و زندۀ شعرت شناور است
مهدی فیروزیان
دلم گرفته کسی نیست تا صداش کنم
نگاه بر گل زیبای خنده هاش کنم
دلم گرفته کسی نیست تا وجودم را
به یک اشاره چشمان او فداش کنم
دلم پر است و کسی نیست تا اناری را
به یاد سرخی لبهاش چهارقاش کنم
دلم به قاصدکی پر شکسته می ماند
نسیم زلف کسی نیست تا رهاش کنم
کدام کوه گران راه را بر او بسته است
بگو به معجزه عشق جابجاش کنم
نمانده عکسی از آن نازنین که هر نوبت
دلم گرفت اگر لااقل نگاش کنم
عروسی است همین روزها که می آید
چرا به تلخی این بیت ها عزاش کنم
محمدحسین نعمتی
من تشنه‌ام ولی، در کوزه آب نیست
حال خراب هست، جان خراب نیست
چون سایه روز و شب، در آب و آتشم
آرامش جهان، بی اضطراب نیست
جا مانده‌ی شما، وامانده‌ی دل است
پاداش زندگیش غیر از عذاب نیست
پرسیدی و دریغ، حرفی نداشتم
باید سکوت کرد، وقتی جواب نیست
تُنگم شکسته است بر ساحل شما
تاب ِ عذاب من بیرون از آب نیست
عبدالجبار کاکایی
زمانه وار اگر می پسندیم کر و لال
به سنگفرش تو این خون تازه باد حلال
مجال شکوه ندارم ولی ملالی نیست
که دوست جان کلام من است در همه حال
قسم به تو که دگر پاسخی نخواهم گفت
به واژه ها که مرا برده اند زیر سوال
تو فصل پنجم عمر منی و تقویمم
بشوق توست که تکرار می شود هر سال
ترا ز دفتر حافظ گرفته ام یعنی
که تا همیشه ز چشمت نمی نهم ای فال
مرا زدست تو این جان بر لب آمده نیز
نهایتی ست که آسان نمی دهم به زوال
خوشا هر آنچه که تو باغ باغ می خواهی
بگو رسیده بیفتم به دامنت ‚ یا کال ؟
اگر چه نیستم آری بلور بارفتن
مرا ولی مشکن گاه قیمتی ست سفال
بیا عبور آن از این پل تماشایی
به بین چگونه گذر کرده ام ز هر چه محال
ببین بجز تو که پامال دره ات شده ام
کدام قله نشین را نکرده ام پامال
تو کیستی ؟ که سفرکردن از هوایت را
نمی توانم حتی به بالهای خیال
محمد علی بهمنی